Naarmate de dagen korter worden en de nachten langer, worden we eraan herinnerd dat het winter is. Ik ben een ochtendmens. Als ik uit mijn bed stap, al is het buiten pikdonker, kleed ik me direct aan om te gaan wandelen. Ik start mijn ochtend rond 5.00 uur en heb een aantal vaste wandelroutes.
In ieder moment van de ochtendstilte ontdek ik de stilte in mezelf. Het gezang van de vogels en het gefluister van de wind herinneren mij aan mijn vlucht van het hectische en haastige leven. Hoe stiller ik word, hoe meer ik de verschillende zangen van de vogels kan herkennen. Ik maande me aan het begin van mijn wandelingen als de heerser van de ochtendstilte, totdat ik ontdekte dat ik niet de enige was.
Aan het begin waren onze ontmoetingen in het donker beangstigend. Je schrikt omdat je stilte door een ander wordt verbroken. Na een tijdje is de herkenning die zich langzamerhand vertaald in een gewenning en een voorzichtige ochtendbegroeting. Ik begon mijn wandeling en de weg naar deze ontmoetingen leek vanzelf te verschijnen. Ik werd door deze vreemden aangetrokken in een diepe verbinding die ik niet zocht.
Ik heb nooit geweten dat onze lokale bakker zo vroeg met het werken startte totdat ik Jan ontmoette. Jan heeft altijd een sigaretje in zijn mond en plukt onkruiden onderweg naar zijn auto als hij naar zijn werk vertrekt.
Twee Poolse vrienden, Tomas en Iwan, worden iedere ochtend met een busje opgehaald om samen met anderen in een grote kwekerij te gaan werken. Ik heb van hen niet alleen over een zeer uitgebreide aanbod van bomen, rozen en klimplanten, maar ook over de internationale export ervan, geleerd. Hun glimlach als ze mij zien aankomen is hartverwarmend.
Voor Truus ben ik een uitdaging. Truus is 72 jaar oud en loopt al 20 jaar iedere ochtend 10 kilometer. Iedere ochtend vraagt ze mij om met haar mee te joggen en ik beloof haar om dat een keertje ook te gaan doen.
Ik heb Mirjam ontmoet. Zij komt meestal thuis wanneer ik bijna klaar ben met mijn wandeling. Zij is een verpleegkundige die vooral nachtdiensten draait. Dit om afwisselend met haar man voor hun jonge kinderen te kunnen zorgen.
Heel soms neem ik een andere wandelroute. Dan ontmoet ik Eslem die altijd enthousiast naar buiten rent om mij te begroeten. Zij woont alleen en door haar ziekte kan ze niet slapen. Terwijl ik met een gedempte stem probeer haar tot kalmte te brengen begint ze luid haar verhaal over alweer een pijnlijke nacht te delen. Als ik een andere wandelroute neem dan wordt ik door Eslem gemist. “Waar was je gisteren?”: Vraagt ze dan.
In de ochtendstilte heb ik een nieuwe taal geleerd. In het donker heb ik de vreugde van het reizen in elkaars hart ontdekt. Door te luisteren naar de stilte heb ik met deze vreemden vele verhalen gedeeld. Ook al is het pikdonker, maar we hebben het licht in elkaar ontdekt.
Als ik rond 6.30 uur achter mijn bureau zit, zie ik mijn buurman het licht aan doen, waarmee we elkaar begroeten en starten met het werken.
