Tijdens mijn opleiding leadership Program in Harvard University ontvingen we regelmatig bijzondere gastsprekers zoals Swanee Grace Hunt. Zij is o.a. voormalige ambassadeur van USA in Australië geweest en heeft nauw samengewerkt met Hillary Clinton. Haar lezing ging over Do’s and Don’t’s in Public Policy. Een inspirerende persoonlijkheid en een genot om naar te luisteren. Wat ze benadrukte was: leidt een bezield leven. Hiermee bedoelde ze een leven vanuit het gevoel dat je de moeite waard bent. Ze waarschuwde voor een bubble-gum samenleving. Een samenleving waarin ik en mij steeds meer plaats maakt voor wij en ons. Het gaat steeds meer om macht, succes, uiterlijkheden en onszelf. We leven continue in angst om gewoontjes gevonden te worden. We zien overal in de politiek, in de media, in het onderwijs culturele boodschappen die zeggen dat een gewoon leven een zinloos leven is. Onze kinderen groeien op met reality-TV, celebritycultuur, en sociale media al dan niet met ouderlijk toezicht. Kinderen krijgen een compleet vertekend beeld van de wereld waarin het aantal Likes dat je op Facebook of Instagram krijgt of het aantal volgers op twitter bepalend zijn voor wat je waard bent. Het is verleidelijk om beroemdheden als maatstaf te nemen en te concluderen dat je leven niets voorstelt. Het verlangen naar bewondering en bekend willen zijn is een reactie op het pijnlijk gevoel dat je te gewoon en dus niet goed genoeg bent. Swanee’s oproep was: wees alert hierop, dit kan gevolgen hebben voor de sociale verbondenheid en het ontwikkelen van positieve emotie.
Narcisme Epidemie
Als je kritisch om je heen kijkt dan wordt je regelmatig herinnerd aan de lezing van Swanee. Ik was laatst uitgenodigd door een vriendin om mee te werken aan een promofilm voor een goed doel traject. Er waren ook kinderen bij betrokken. Aan het einde van het filmen zei ze; ik hoop dat we door De Wereld Draait Door ontdekt worden want dan zijn we allemaal Bekende Nederlanders. Dit was natuurlijk als grapje bedoelt maar er zat wel enig waarheid in verborgen. Je krijgt nou eenmaal heel veel aandacht als je in een TV programma verschijnt en ook nog door het publiek leuk gevonden wordt. Alle deuren gaan voor je open en je krijgt vele verzoeken en nog vele kansen. Hierdoor krijg je ook razendsnel vele volgers en Likers op je twitter of op je Facebook.
Wat ook helpt om niet gewoontjes gevonden te worden is om een prijs te winnen. Het maakt niet uit waarvoor, door welke selectiegroep, op welke wijze en voor wie, als je hem maar wint. We hebben vele top-lijsten waarop je terecht kunt komen en wellicht een prijs mee kunt verdienen. Als je geluk hebt of goede connecties zou je met je prijs ook op vele TV-programma’s kunnen verschijnen. Hierna ben je echt binnen. Je mag je jezelf een Bekende Nederlander benoemen. Zoals iemand laatst gekscherend zei; dan kun je hiermee ook aardig je brood verdienen want iedereen wil een Bekende Nederlander zien, nietwaar?
Perfectie
Ik pieker hierover en vraag me af wanneer zijn we goed genoeg? Machtig genoeg? Succesvol genoeg? Slim genoeg? Bijzonder genoeg? Door wie? En voor wie? En waarvoor?
Waar komt de angst vandaan om gewoontjes gevonden te worden? Wat en wie bepaalt de waarde van een mens? De prestaties? De posities? Je prijs? Dure auto’s? Aantal keren op TV?
Waarom willen we zo graag bewonderd te worden? Komt dit omdat niemand echt aandacht voor ons heeft of luistert? Komt dit door gebrek aan liefde en oprechte betrokkenheid? Moet iedereen moeite doen om gezien en gehoord te worden? En als we met z’n allen Bekende Nederlanders zijn, hoe herkennen we bijzondere en uitzonderlijke talenten?
Don’t worry when you are not recognized, but strive to be worthy of recognition.
Abraham Lincoln
