Op vrijdag 8 maart 2013, Internationale Vrouwendag, hebben het Informatiebureau van het Europees Parlement en de Vertegenwoordiging van de Europese Commissie, in samenwerking met de Rode Hoed en het magazine Lof een debat georganiseerd met als thema het vrouwelijke antwoord op de crisis. Ik was een van de deelneemsters.
De hele avond stond in het teken van het economische belang van diversiteit. Jeroen Smit benadrukte dat we in Nederland bezig zijn met de grootste kapitaalvernietiging, we laten goed opgeleide vrouwen lopen. Meer echte vrouwen zijn nodig in 21e eeuw en geen mannen 2.0 in rok. Hij betreurde dat er ook vele vrouwen waren die zich aan de normen en waarden van mannen gingen aanpassen, vrouwen met een broek aan, en dat ze vooral hun vrouwen-zijn niet moeten verloochenen.
Vanzelfsprekend kwamen de mannen en hun bijzondere kwaliteiten ook aan de orde. Groepsdenken en tunnelvisie van mannen leidt tot intellectuele bijziendheid. Dat mannen gewoonweg andere kwaliteiten niet zien en daarom uiteindelijk weer voor de eigen soort kiezen. Het merendeel, met uitzonderingen daargelaten, was daarom ook voorstander van Quota want vanzelf gaat het echt niet. Gerdi Verbeet benadrukte ook dat de organisaties een afspiegeling van de samenleving moeten zijn en het kan niet waar zijn dat de helft van de maatschappij niet over kwaliteit beschikt.
Mijntje Lückerath liet ons ook vanuit de wetenschap, met prachtige tabellen, zien hoe het eigenlijk in de praktijk met de deelname van de vrouwen in de besturen en/of raad van de commissarissen ging. De bijzondere kwaliteiten van de vrouwen is ook ruim aan bod gekomen.
Hoezo een afspiegeling van de samenleving?
Ik ben na het bovengenoemde debat naar een aantal gastsprekers toe gelopen met de volgende vragen:
Hoe is het mogelijk dat we in één adem over diversiteit spreken en tegelijkertijd kleurenblind zijn? Is het u opgevallen dat alle gastsprekers witte mannen en witte vrouwen waren? Hebt u dit met de organisatoren aan de orde gesteld? Als u het over een afspiegeling van de samenleving heeft hoe ziet u deze samenleving dan voor zich? Louter witte mannen en witte vrouwen? Waarom als het om criminaliteit of werkloosheid en dergelijke onderwerpen gaat komen etnische groepen nadrukkelijk aan bod maar in een onderzoek naar de deelname van vrouwen in de besturen of raad van commissarissen blijven deze achterwege? En nog meer waarom vragen!
Vanzelfsprekend kreeg ik, hoofdschuddend, van bijna alle gastsprekers gelijk. Oh, wat erg, inderdaad, volgende keer jij op het podium? Iemand deed een poging om dit zelfs te verklaren: het gaat hier wel om one issue namelijk vrouwen. Hierop reageerde ik met; joeeeehoeee wat zie je dan voor je?
Diversiteit
Wat hier gebeurde is helaas geen uitzondering. Ik maak dit regelmatig bij diverse netwerken en conferenties mee. Hoewel ik me zorgen maak om beschuldigd te worden van krabbenmand effect vraag ik me toch keer op keer af wanneer een gastspreker zegt ik doe hier niet aan mee zolang jullie geen aandacht besteden aan daadwerkelijke diversiteit; niet alleen op het podium maar ook in de zaal. Wanneer doorbreekt het publiek deze vastgeroeste constructie? Waarom valt dit eigenlijk niet eens op? Hebben we het nog altijd over een ander? Waar blijven die witte vrouwen die pleiten voor sisterhood, solidariteit, vrouwenrechten zijn mensenrechten en dergelijke? Of gedragen we ons ook een beetje als mannen? Soort zoekt soort, eigen belang en als eerste kijken we ook in de eigen witte kaartenbak? Het gaat toch om kwaliteit, niet waar? We willen wel maar ze zijn er niet? Voelt het soms nobeler om voor de rechten van zwarte, migranten en vluchtelingenvrouwen op te komen dan daadwerkelijk schouder aan schouder vanuit een gelijkwaardige positie te opereren?
Leiderschap
Gelukkig zijn er ook tal van organisaties die hun verantwoordelijkheid nemen, er werk van maken, moeite voor doen en bewust diversiteit in brede zin vorm en inhoud geven. Dat zijn wat mij betreft organisaties met een duurzame visie voor de toekomst. Organisaties die doen wat ze zeggen. Ze beseffen dat jongeren voorbeelden nodig hebben; niet alleen witte mannen/vrouwen maar een werkelijke afspiegeling van de samenleving met al zijn diversiteiten. Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor de organisaties als Vrouwen van nu, Soroptimisten, FNV vrouwen, het UAF, Vluchtelingenwerk Nederland enz. die hierin leiderschap tonen. Ik steun ook initiatieven als die van Raja Felgata met haar kleurrijke lijst. Helaas zijn dergelijke lijsten noodzakelijk om zichtbaarheid te geven aan diversiteit in onze samenleving, niet voor u en mij, maar voor de toekomst.
