Ik zat bij de diploma uitreiking van mijn dochter met vele ouders, familieleden, opa’s en oma’s in de zaal. Wederom zat ik paraat met mijn camera om alles vast te leggen. Haar hele leven is door mij vastgelegd, van haar eerste stap tot en met haar eerste bezoek aan een zwembad. Ze zegt ook; als ik een cameraflits zie dan weet ik precies waar je bent, mam! Ik heb net als ieder ouder geprobeerd niets van haar leven te missen en er altijd voor haar te zijn. Als ze ziek is of als ze verdriet heeft, ben ik er. Ook bij de vreugdevolle momenten in haar leven ben ik er. Ik heb de hele dag, hand in hand, met haar op het telefoontje zitten wachten van haar school. We hebben samen gegild, gesprongen, gelachen en toen in tranen uitgebarsten toen ze hoorde dat ze geslaagd was. Door haar leven heb ik ieder dag mijn eigen leven herbeleefd. Als vluchteling heb je weinig tot geen bezit. Ik heb bijvoorbeeld bijna geen foto’s van mijn jeugd. Toen ik tekende voor de publicatie van mijn eerste boek, hoewel de zaal vol was met mijn dierbare vrienden, voelde ik me eenzaam. Het was zo’n moment dat je met je ouders wilt delen en die waren er wederom niet. Mijn dochter is net 18 jaar oud geworden. Ik was een jaar ouder dan zij toen ik alleen als vluchteling naar Nederland kwam.
Mijn dochter vlucht met mij mee!
Ik heb heel bewust mijn dochter deelgenoot gemaakt van mijn leven en wat ik door haar herbeleefde. Door haar leven heeft ze mijn leven beleefd. Ze weet hoe het is om een oorlog mee te maken. Wellicht voelt ze dat niet echt intrinsiek, maar ze kan zich inleven. Ze weet bijvoorbeeld heel goed hoe ik reageer als ik een keer per maand de oefensirene hoor. Onbewust verstijf ik in mijn lijf omdat ik denk dat een luchtaanval aankomt. Tijdens de oorlog heb ik in Iran de schaarste van voedsel mogen ervaren. Daarom ben ik nu ook tegen de sancties die Iran zijn opgelegd. Ik weet nog dat we bij de luchtaanvallen samen met de kinderen van de buren rondom zo’n kampeergasje verzamelden omdat er geen elektriciteit was. We roosterden dan samen brood omdat er niets anders was om te eten. Door het delen van deze ervaringen weet mijn dochter hoe waardevol onze vrijheid is en dat ze dat moet koesteren. Ze weet ook dat we geen eten weggooien. Ze weet waarom we voor mensen die het minder hebben of kwetsbaar zijn moeten zorgen. Haar mentor beschreef haar, terecht, bij haar diploma uitreiking als een betrokken wereldburger.
Vlucht met jongeren mee!
In samenwerking met Vluchtelingenwerk Noord- Nederland en het Dr. Nassau College in Beilen heb ik mijn vluchtverhaal gedeeld met zo’n 100 leerlingen uit de 2e en 3e klassen VWO, HAVO en MAVO. Een impressie hiervan kun je binnenkort zien op mijn website www.guitymohebbi.nl . Het ontroerde me dat die honderd jongeren muisstil, met grote vragende ogen naar mijn verhaal zaten te luisteren. Ik zag en voelde hun emotie net als bij mijn eigen dochter. Jongeren gaan mij aan het hart. Wellicht omdat ik zelf, door onder andere oorlog, geen jeugd heb gehad of beter gezegd ervaren. Het gemis en vluchten draag je dagelijks mee. Ik vind dat alle kinderen, alle jongeren, waar dan ook op deze aarde recht hebben om in vrijheid, met liefde en veiligheid te excelleren in hun zijn en zich ontwikkelen. Ik ben als ouder niet alleen verantwoordelijk voor mijn eigen kind. Ik ben als burger van deze samenleving ook verantwoordelijk voor de toekomst van alle kinderen. Ik hoop van harte dat vele scholen in samenwerking met vluchtelingenwerk en (ex)vluchtelingen dit initiatief overnemen. Zo’n ontmoeting is onschatbaar omdat het gaat om liefde, schoonheid, vrijheid, vrede, saamhorigheid, betrokkenheid, rechtvaardigheid, gelijkheid, waardigheid, verdraagzaamheid en dialoog. Zo’n samenleving willen we onze kinderen toch achterlaten?
Laten we met z’n allen, achteromkijkend, onze herinneringen koesteren en niet herhalen.
