Toen ik pas in Nederland was heeft een overheidsfunctionaris mij dringend doch zeer vriendelijk en oprecht op het hart gedrukt om aandacht te besteden aan mijn administratie. Bewaar alles, probeer overal een kopie van te maken, onthoud de namen en data van de gesprekken die je voert met diverse functionarissen enz.; zei hij. Onthoud dit heel goed als je vragen krijgt moet je het altijd kunnen bewijzen dat jouw antwoorden juist zijn, vertrouw niemand. Vooral dit laatste is mij bijgebleven. Dit heb ik ook mijn kind aangeleerd; vertrouw niemand.
Spiegel van onze ziel
Een kind is de spiegel van onze ziel. Mijn dochter is binnenkort uitwonend student. Dit houdt in dat ze wordt ingewijd in de wereld van de administratieve rompslomp. Ze moet zich her en der inschrijven, uitschrijven en dergelijke. Mijn dochter moest laatst een contract tekenen. De bijlagen waren er niet bijgesloten. Ze had erom gevraagd. De samensteller van het contract had haar het e.e.a. mondeling toegelicht. Mijn dochter hoefde zich geen zorgen te maken, had ze haar verzekerd. Ze gebruikt immers dit contract al 30 jaar zonder problemen en zonder de bijlagen. Mijn dochter heeft van mij geleerd dat ze never en te nimmer iets mag tekenen die ze niet begrijpt of als het niet correct of compleet is. Deze keer was het voor haar anders. Ze zei vastberaden; mam ik ga dit tekenen op basis van vertrouwen. Ik kon er geen woord meer uitbrengen en verzonk in mijn overpeinzingen.
Wederkerigheid van vertrouwen
We leren onze kinderen al vanaf hun geboorte om niemand te vertrouwen. Praat nooit met vreemden! Herkent u dat, kinderen die je wilt aanspreken en die heel snel achter hun ouders verdwijnen? Ze kijken je dan angstig aan omdat je een vreemde bent die ze vooral niet moeten vertrouwen. We willen natuurlijk onze kinderen beschermen. Helaas zijn velen van ons met mensen in aanraking gekomen die ons hebben voorgelogen, belazerd of verraden. We weten gelukkig ook dat er mensen zijn met wie we het tegenovergestelde hebben ervaren.
Wat nou als ik mijn dochter had geleerd om het vertrouwen als uitgangspunt te nemen? We ontwikkelen toch ook van nature een soort intuïtie die ons tegen gevaren beschermt? We leren onze kinderen toch ook om op hun intuïtie en vooral op zichzelf te vertrouwen? Hoe zou een samenleving eruit zien als we het vertrouwen in onszelf en in een ander als uitgangspunt namen? Wat zou dit ons opleveren? Kan ik trouw zijn aan mezelf en aan mijn dochter als ik een bagage van wantrouwen meedraag? Als vertrouwen in mezelf mijn kompas is waarom zou ik dan niet een ander kunnen vertrouwen?
Je kunt louter je focussen op jezelf en er voor zorgen dat je het vertrouwen van een ander niet beschaamt. Uiteindelijk heb je met je eigen geweten te maken en niet met het geweten van een ander, niet waar?
Love all, trust a few, do wrong to none
Shakespeare
