Ik noem ze geesten uit het verleden. Wellicht kent u ze ook wel. Mensen die je, in de zakelijke of in de privé sfeer, intens pijn hebben gedaan. Mensen die je bewust of onbewust hebben beschadigd. Mensen die in een positie denken te verkeren, waarin ze zichzelf bijna onsterfelijk zien of verklaren. Deze geesten hoop je eigenlijk nooit meer in je leven tegen te komen. Zij geven je een onprettig gevoel. In je gedachten oefen je herhaaldelijk wat je zou doen als je ze tegen het lijf zou lopen. Wat zal je ze willen zeggen? Hoe zou je ze willen aankijken? In je gedachten oefen je verschillende scenario’s, variërend van het totaal negeren tot en met luid en krachtig roepen je bent slecht en je hebt mij intens pijn gedaan.
Een tijdje geleden zag ik één van de geesten, uit mijn zakelijke verleden, voor me verschijnen. Mijn lijf verstijfde. Hij liep recht op mij af en we hielden voor een seconde elkaars blik vast. Ik had de neiging om me om te draaien en te doen alsof ik hem niet had gezien. Ik had dit scenario immers duizend keer in mijn gedachten afgespeeld. Ik deed het niet, omdat het me opviel dat hij er slecht uit zag. Hij was bleek, liep moeizaam en je kon merken dat hij ernstig ziek was. Eerlijk is eerlijk, ik had hem toegewenst om dezelfde pijn te voelen als hij mij heeft aangedaan, maar dit? Ik vond hem klein en kwetsbaar. Ik had medelijden met hem. Hij zag er namelijk niet zo onsterfelijk uit.
Wat er niet is, is er niet
Ik kan van karma spreken. Ik kan hem dankbaar zijn, want door hem weet ik hoe het niet moet. Er lopen nou eenmaal duivels op deze aarde rond. Dus kan ik naar mezelf wijzen, leer eens mee om te gaan en te vergeven. Dit niet om hem een plezier te doen maar mezelf te bevrijden van die onprettige gedachten en ongemakkelijke gevoelens. Maak ik zelf nooit fouten? Wat heb ik hem aangedaan? Wat is mijn aandeel geweest? Wie zegt dat ik hem moet veroordelen? Wie zegt dat ik mag bepalen wat goed en wat slecht is? Is mijn norm de enige juiste norm? Waarom zou mijn verhaal het uitgangspunt zijn en niet het zijne? Weet ik eigenlijk voor volle 100% wat zijn verhaal en motivatie is geweest? Is het echt onmogelijk om de persoon en gedrag te scheiden? Er zullen vast en zeker mensen rondlopen voor wie ik een geest uit het verleden ben. Je bent en blijft echter een mens en dus feilbaar. Hoe ga je eigenlijk hiermee om?
Je doet er goed aan je te realiseren dat er in je omgeving altijd mensen zullen zijn die een grondig hekel aan je hebben en je niets zullen of willen gunnen. Soms kom je nou eenmaal mensen tegen met wie je niets hebt en ook nooit iets zult hebben. Soms klikt het gewoon, soms helemaal niet. Iedereen maakt in zijn leven grotere en kleinere tegenslagen mee. Waarom zou jou alle ellende bespaard moeten blijven? Het vergt moed om een verbinding aan te gaan met dat wat anders is dan jou, jouw normen en jouw verhaal.
Oefenen in verdraagzaamheid
Als ik terugkijk naar 2016 heb ik regelmatig de F woord uit de daken willen uitschreeuwen. Ik zag vele geesten om me heen en ik moest mijn uiterste best doen om zelf geen geest voor een ander te worden. Ik vond het een zwaar emotioneel en confronterend jaar. Het deed soms echt intens pijn. Dit om verschillende redenen zowel op het nationaal als op het internationaal niveau. Oorlogen, natuurrampen, verlies van de onschuldige mensen, corruptie, fraude, schending van mensenrechten, beelden en verhalen van en over de vluchtelingen en de asielzoekers, discriminatie, werkloosheid, armoede, eenzaamheid, ruzies, conflicten, segregatie, hypocrisie en noem het maar op.
Een jaar waarin ik met veel moeite mijn best heb gedaan om heel veel niet normaal te gaan vinden. Ik heb steeds tegen mezelf moeten zeggen: mensen kunnen vreselijke blunders maken, maar vergeet niet dat zij als mens wel kunnen deugen. Ik moest mijn grenzen continue en consistent strak in de gaten houden. Ik zocht bewust, wellicht meer dan ooit in mijn leven, de stilte om vooral mezelf te reflecteren. Het is zo eenvoudig om je steeds op een ander te richten. Het ligt nooit aan mij als er dingen misgaan, het is altijd een ander. Wat nou als we dit eens durven om te draaien? Het ligt altijd aan mij en nooit aan een ander als er iets mis is of mis dreigt te gaan. Het zou niet meevallen om je op jezelf te richten en zelf proberen integer te leven. Ik heb me in 2016 zo vaak af moeten vragen wat het betekend om een (goed) mens te zijn en wat dit voor mij zou betekenen. Als we elkaar hierin meer ruimte en krediet geven kunnen we elkaar ook makkelijker accepteren en verdragen in plaats van te haten, elkaar nare dingen toewensen, elkaar niets tot weinig gunnen, onverschillig zijn of wraak te willen nemen. In 2016 heb ik gedaan wat ik kon doen, mijn best.
Ik heb ook veel om dankbaar voor te zijn en daar hoort u er absoluut bij. Iedereen kan tot op zekere hoogte in zijn eigen leven ingrijpen en er richting aan geven. Dit gun ik u en de uwen ook van harte toe. Een jaar waarin u zich bewuster gaat richten op uzelf, vooral als er iets mis is of mis dreigt te gaan.
Ernest Hemingway: There is nothing noble in being superior to your fellow man, true nobility is being superior to your former self.
