Ik had afgelopen zaterdag een afspraak in Amsterdam. Ik was er te vroeg en dit gaf mij de gelegenheid om lekker rond te dwarrelen. Ik liep mijmerend over het dam plein heen. Er waren tientallen mensen aan het demonstreren. Ik zag spandoeken en hoorde luide kreten. Ik probeerde te luisteren naar de toespraak die er werd gehouden, maar kon door de drukte geen woord van verstaan. Terwijl ik geconcentreerd luisterend doorliep stootte ik per ongeluk tegen een politieagent aan. Ik keek verder om mij heen. Er waren ook politieagenten op paard aanwezig. Ik bood mijn excuses aan en stootte bijna weer tegen twee jonge meisjes aan. Ze waren een selfie aan het maken met de demonstraten op de achtergrond, moderne activisten dacht ik. Ik zag toeristen tegelijkertijd het tegenovergestelde te doen, namelijk over de hoofden van de demonstranten een foto van het paleis op de dam proberen te maken.
Moderne emancipatie
Mijn aandacht werd toen getrokken naar een aantal giechelende vrouwen die voor een van de etalages van de Bijenkorf stonden. Nieuwsgierig probeerde ik tussen de verzamelde massa vrouwen en meisjes te kijken naar wat zich in die etalage afspeelde. Ik zag direct dat het om een campagne van Calvin Klein ging. Er stonden twee beeldschone halfnaakte gespierde jonge jongens te poseren met wie je, indien gewenst, op de foto mocht. Die jongens deden werkelijk Barbie Ken vergeten. Ik zag volwassene vrouwen dromend en bijna kwijlend naar die jongens te staren. Dit terwijl vele jonge meisjes in de rij stonden om hun moment met die goden op de aarde te laten vastleggen. Hun vriendinnen maakten gretig foto’s met hun mobiel die waarschijnlijk de wereld werd rondgezonden. Ik liep peinzend de Bijenkorf in. Mannen als lustobject, moderne emancipatie, dacht ik.
Moderne marketing
Ik was net binnen toen mijn aandacht werd getrokken naar twee verkoopsters van Dior die enthousiast, bijna juichend, in Engels een mevrouw aan het aanspreken waren. Bij het zien van de vele tassen die deze dame droeg begreep ik meteen de reden van hun vreugde. Deze dame, die een Niqaab droeg, had flink ingekocht. “Enjoy your shopping and please feel welcome to come back” zeiden de verkoopsters in koor. Je kon alleen de onopgemaakte ogen van die klant zien, moderne marketing, dacht ik.
Onderling verbonden
Aangezien ik te vroeg was besloot ik toch ergens te gaan zitten en te genieten van een kopje koffie. Ik luisterde naar de vele conversaties in de verschillende talen om me heen. Ik keek rond en opeens verscheen er een glimlach op mijn gezicht en ik voelde een onbeschrijfelijke vreugde. Ik besefte me intens dat ik omringd was door zoveel diversiteiten van mensen, activiteiten, belangstellingen, culturen, religies, seksen, talen enz. en dat dat zich allemaal naast elkaar en op dat kleine plein manifesteerde. Mijn afspraak was er. Ik stond op om mijn dochter te omarmen en was enorm dankbaar.
Max de Pree: We need to give each other the space to grow, to be ourselves, to exercise our diversity. We need to give each other space so that we may both give and receive such beautiful things as ideas, openness, dignity, joy, healing, and inclusion.
