Ik verkeer in vele netwerken en ontmoet dankbaar boeiende en inspirerende persoonlijkheden. Zo nam ik ook in 2010 voor het eerst deel aan SER lecture over Knowledgeeconomy and emotionculture. Ik kende toen weinig mensen en had me voorgenomen om met velen kennis te maken. Ik kreeg steeds de bekende eerste vraag: wie bent u?. Als antwoord gaf ik aan: Ik ben Guity Mohebbi en ik ben ontzettend aardig. Hierop werd vanzelfsprekend gelachen maar hield men zich steevast aan de vraag: ja maar, waar werkt u? Ik heb de hele middag geweigerd om aan te geven waar ik werkzaam was. Ik wilde graag contact maken en mensen leren kennen. Ik wilde niet voor het gemak in een hokje geplaatst te worden door louter de naam van mijn functie.
Beelden
We hebben allemaal bepaalde beelden van diverse functies, niet waar? Als je hoort dat iemand een ambtenaar is dan komen bewust of onbewust een aantal beelden op je netvlies. Deze beelden zeggen niets over de persoon in kwestie maar zeggen veel over ons en onze manier van kijken. Daarom vind ik het leuk om mezelf steeds uit te dagen en mijn eigen beelden op de proef te stellen. Door niet te weten wat iemand doet creëer je ruimte voor jezelf en een ander om oordeelvrij of beeldenvrij met elkaar in contact te komen. Je moet dan hiervoor moeite doen. Je gaat een echt gesprek aan en stel je vragen. Door het luisteren naar de antwoorden stel je nog meer vragen. Zo leer je iemand vanuit een oprechte betrokkenheid kennen en vice versa.
Sollicitatiegesprekken
Helaas houden we ook op deze manier vele sollicitatiegesprekken. De recruiters kijken meestal naar wat iemand gedaan heeft en/of welke functies hij/zij heeft bekleed. Als iemand een directiefunctie heeft gehad dan gaan we een aantal eigenschappen en/of vaardigheden waarvan we denken dat ze er bij horen, aan die persoon toekennen. Andersom geldt dat ook voor de kandidaten die op een vacature reageren. Ze reageren ook meestal op een functie omdat ze aannemen dat deze overeen komt met het beeld dat ze van deze functie hebben. Soms zijn de beschrijvingen van een functie en/of organisatie vele malen mooier dan de werkelijkheid. Dit leidt ook tot vele teleurstellingen achteraf. Wat op papier staat zegt niets over de mensen en de menselijke relaties binnen een organisatie.
Soms wordt ook tijdens het gesprek de vraag gesteld; zeg iets over jezelf, ben je getrouwd? Heb je kinderen? Doe je ook leuke dingen naast je werk? Met deze laatste informatie en vraag wordt helaas erg weinig gedaan. Hiermee wordt eigenlijk gesuggereerd dat het werken niet leuk is!
Ontkenning van talent
Wat een stuiptrekking als ik tijdens diverse netwerkbijenkomsten bij vele functionarissen te horen krijg; Het is maar werk hoor! Er zijn belangrijkere zaken dan het werk. Ik haal energie uit mijn nevenactiviteiten zodat ik het op het werk vol kan houden of nog 2 jaar te gaan dan ben ik met pensioen enz. Waarom is het werken niet leuk? Waar zouden we zijn als we ons hart gingen volgen? Wat deden we dan met onze talenten? Wie zouden we zijn zonder onze functies?
Hoe dan ook wat een ontkenning van je talent als je werk is wie je niet bent.
