Het geluid van mijn televisie stond uit omdat ik aan het telefoneren was. Ik zag bij Pauw & Witteman (13 maart 2013) een aantal jongeren aan het woord komen. Ik zag 2 of 3 rustige, goed verzorgde en lachende jongens praten. Ze zagen er normaal en niet bedreigend uit. Het leek alsof ze heel rustig met iemand aan het discussiëren waren. Ik dacht bij mezelf: wat leuk jongeren aan het woord bij Pauw & Witteman. Er werd niet over hen gesproken maar met hen, wat een verademing. Mijn vreugde was helaas van korte duur toen ik het geluid van mijn televisie weer aanzette!
Het waren Nederlandse jongeren van Turkse afkomst uit het Arnhemse Broek. ‘Wat Hitler met de joden heeft gedaan, daar ben ik wel tevreden mee.’ Ik begreep dat dit door een van de jongens was gezegd met instemming van de andere jongeren. Mijn maag draaide zich om. Waar komt dit vandaan? Zo veel informatie en zo weinig kennis, waarom?
Iran
Ik was 19 jaar oud toen ik in Nederland bij de dodenherdenking voor het eerst geconfronteerd werd met de Holocaust. Ik kon me niet herinneren dat ik in Iran op school, door mijn ouders of wie dan ook hierover was geïnformeerd. Er was wel een klein stukje in het geschiedenisboek geschreven maar dat was ook alles. Het vreemde is dat dit nooit een kwestie of onderwerp in mijn jeugd is geweest. Toch groei je op met het idee of beter gezegd met het gevoel dat je per definitie tegen Israëliërs en voor Palestijnen bent of moet zijn. Voor zover ik me kan herinneren ging het tijdens mijn jeugd niet eens over joden versus moslims. Een vreemde gewaarwording om me dit nu na bijna 30 jaar na dato door de uitspraken van de bovengenoemde jongeren weer te herinneren.
Egypte
Een eerste reis jaren later naar Egypte en een ontmoeting met een jonge groep Israëlische en Palestijnse vrienden is voor mij een eyeopener geweest. Ik was toen zo verbaasd en eerlijk gezegd geschokt om voor het eerst twee vijanden samen als vrienden te ontmoeten. Ik vroeg ze ook door stomheid geslagen: haten jullie elkaar dan niet? Ik ben namelijk met dit idee opgegroeid. Ze moesten hier erg om lachen en zeiden dat dit niet de eerste keer was om met zo’n opmerking geconfronteerd te worden. Ik bleef wel met schaamte over mijn eigen onwetendheid achter. Het zijn net mensen, dacht ik toen.
Nederland
Door mijn eigen ervaring ben ik als ouder actiever met mijn dochter aan de slag gegaan. Ik ben samen met haar vele boeken waaronder ook die van mijn favoriete schrijver Elie Wiesel gaan lezen. We hebben ook in bijna al onze reizen diverse Holocaust musea bezocht. Wie niet leert uit de geschiedenis, is gedoemd om ze te herhalen. Dit wilde ik aan mijn dochter overbrengen omdat ze dit voor mijn gevoel niet voldoende op school leerde. Tijdens ons eerste bezoek aan het Holocaust memoriaal museum, toen ze 12 jaar oud was, besefte ik dat ze het ging voelen. Ze heeft niet één woord tijdens dit bezoek uitgebracht. We hebben er daarna samen uren over gepraat. Ik wilde dat ze besefte, al was ze zo jong, hoe belangrijk onze vrijheid en democratie is. Waarom ze niet alleen haar eigen vrijheid moet koesteren maar ook en vooral die van een ander. We hebben het gehad over: liefde en haat, vooroordelen, discriminatie, uitsluiting, onwetendheid enz.. Wat deze al dan niet met een samenleving kunnen doen en waarom we met z’n allen hier verantwoordelijk voor zijn. Ik heb met haar mijn oorlogservaring gedeeld zodat ze weet en intrinsiek voelt waarom we onze vrede moeten koesteren. Jongeren zijn net een spons en de vraag is wie ze voedt, vanuit een oprechte betrokkenheid en verantwoordelijkheid voor de toekomst van onze samenleving
Ik zette het geluid van televisie weer uit omdat ik niet uit het oog wilde verliezen dat het nog over rustige, goed verzorgde en lachende jonge jongeren ging!
