Vroeger als we op reis gingen zei mijn dochter altijd dat we momenten gingen verzamelen. Dat is precies wat het leven de moeite waard maakt. De waardevolle momenten van samen zijn, dat ene moment die je altijd in je hart draagt!
Damavand
In Tehran groei je op naast de hoogste berg van Iran, Damavand. Een berg met een hoogte van 5671 meter. Het is net als de Acropolis in Athene. Waar je ook heen gaat, vang je een glimp ervan op.
De eerste keer dat ik, als een jong meisje, met mijn vader een berg ging beklimmen, had ik het gevoel alsof ik de Damavand ging beklimmen.
We moesten vroeg opstaan. In mijn herinnering was het lente. Het was een soort bedrijfsuitje dat mijn vader voor zijn medewerkers had georganiseerd. Ik was zo trots dat ik mee mocht. Ik voelde me een soort onbreekbare Rambo. Hoe moeilijk kon het zijn om de top te bereiken, dacht ik.
Leiderschap
Een berg beklimmen in Iran is anders dan een wandeling in Lage Vuursche in Nederland. Je hebt geen route aanwijzingen waaruit je een keuze kan maken. Je hebt geen afgelegde paden om op te fietsen, te wandelen of zelfs je hond uit te laten. Je weet dat je de top wil bereiken, maar de weg ernaar toe is een ware zoektocht.
Welke weg je uiteindelijk kiest en met wie is bepalend voor je succes. Al gauw bij de voorbereiding bleek dat niet iedereen dezelfde conditie of ambitie had om de top te bereiken. Een aantal mensen bleven achter, voor het noodgeval. Een aantal mensen koos voor een kortere route. Er waren ook een aantal enkelingen die alleen op pad gingen. Hierdoor moesten we de voedingsmiddelen gaan verdelen. We spraken wel samen af om op een bepaald tijdstip, voor de zonsondergang, weer beneden te zijn en bijeen te komen.
Ik kan me herinneren dat ik uiteindelijk met mijn vader en nog een iemand de top bereikte. We namen een langere route waar we vooral veel moesten klimmen en springen van de rotsachtige kliffen. Een keer toen ik naar beneden keek, duizelde ik door de diepte en durfde de sprong niet te maken. Mijn vader gaf mij een duwtje die mij verraste, maar wel voor een sprongetje zorgde. Als ik nu eraan terugdenk, zou ik dat niet meer durven. Door de gekozen route moesten we ook goed tempo houden en er was geen tijd om te pauzeren. Mijn vader vroeg een aantal keer of ik het vol kon houden of dat ik liever met anderen de korte route wilde bewandelen. Hij zei ook dringend dat er geen weg terug was als ik me aan de groep committeerde. Toen we uiteindelijk de top bereikten keek mijn pa, met trots in zijn ogen, mij aan en zei: dit is leiderschap. Als jong meisje begreep ik hier helemaal niets van, maar later als leidinggevende wel!
Bij het afdalen voelde ik me zwak, maar wel veilig. Ik wist dat ik kon rekenen op mijn teamgenoten. We waren met z’n allen vertrokken en we waren met z’n allen weer op afgesproken tijdstip beneden. We deelden samen die berg die ons, met al onze wensen en vrezen, bijeen had bracht en bijeen hield. Iedereen was blij om elkaar te zien. We waren er weer samen. De herinneringen vervagen, maar dat, dat ene moment van samenkomen zou ik altijd in mijn hart dragen.
Ik hoop ooit, met mijn dochter, Damavand te beklimmen om nog meer momenten aan onze verzameling toe te kunnen voegen.
