Je bent tuig. Je deugt niet. Je kunt niets. Je bent waardeloos. Je bent een geboren crimineel dat zit in je DNA. Je geloof is achterlijk. Je ouders deugen niet, ze kunnen je niet eens opvoeden. Je bent tot overlast. Je bent het vuil van onze samenleving dat opgeruimd moet worden. Donder op en uit ons gezichtsveld.
Hoe voelt het als u dit hoort? Sta er eens bij stil, voel het. Stelt u zich voor dat een kind van 14 of 16 jaar dit te horen krijgt. Stelt u zich voor dat uw kind dit te horen krijgt. Hoe zou het voelen? Voor u en voor uw kind? Ziet u het voor zich? Kijkt u eens naar de ogen van uw kind. Wat zou hij of zij denken of voelen? Zijn bovengenoemde uitspraken stimulerend? Inspirerend? Zetten ze aan tot actie? Bevorderen ze het zelfbeeld? Bevorderen ze het zelfvertrouwen? Geven ze überhaupt vertrouwen?
Verloren generatie
Ik ben een tijdje coach geweest van een probleem meisje uit de Bijlmermeer. Haar leerkracht wenste mij heel veel sterkte en zei; niets helpt, dit is een verloren generatie. Haar leerkracht had haar en de hoop voor haar opgegeven. Om u een beeld te geven: het ging om meisje van 16, wonend in Amstelveen. Ze was ontspoord en behoorde niet tot de nette kinderen. Haar ouders brachten haar naar school in de Bijlmermeer omdat ze haar niet in de buurt van hun dagelijks sociaal leven wilden hebben. Een andere locatie, buiten het gezichtsveld van de ouders, het probleem of beter gezegd hun dochter was van een ander en die ander moest het probleem maar zien op te lossen. Ze betaalden ervoor en brachten en haalden haar dagelijks op. Dat meisje had geen enkele ambitie en wist niet wat ze met haar leven wilde doen. Kinderen zijn bekend om hun fantasie en om hun dromen. Dat meisje had geen dromen!
Uit het gezichtsveld
Wat hierboven is geschetst is wat dagelijks en al jaren, generatie na generatie met de Nederlandse jongeren van Marokkaanse afkomst gebeurt. We plaatsen deze jongeren buiten de samenleving. We geven het een naam “Marokkaanse problemen” en plaatsen dit buiten onze verantwoordelijkheid. Dat is hun probleem. We hebben er niets mee te maken. Een ander en het liefst de eigen gemeenschap zelf moet het zien op te lossen. Wat oplossen en hoe? Dat weten we ook niet, we do’nt really care zolang het onze samenleving en ons geen geld en/of moeite gaat kosten. We willen ze ook niet in ons gezichtsveld hebben. We willen ze het liefst iedere dag naar de Bijlmermeer brengen en ophalen.
Hoewel er wellicht duizenden (wetenschappelijke) onderzoeken en projecten plaats hebben gevonden weten we het met z’n allen niet. We hebben allemaal meningen. Er zijn voorstanders en tegenstanders. Onze minister draagt ook drie effectieve oplossingen aan: keihard aanpakken, keihard aanpakken en keihard aanpakken. We maken ook hier een nationale soap van met onze Tweede Kamer leden in de hoofdrol.
Ik weet het ook niet. We staan de dag daarna met z’n allen weer op en beginnen met een nieuw onderwerp zonder ons af te vragen wat het bovengenoemde met onze jongeren doet en heeft gedaan. Waren we met z’n allen deel van de oplossing of van het probleem? I wonder!
